
Visit Marmari
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ

Το Μαρμάρι πήρε το όνομά του από τα εξορυσσόμένα μάρμαρα των γύρω χωριών Αλέξι, Καρκένι και των γύρω βουνών. Από το αρχαίο λιμάνι του οι κίoνες μεταφέρονταν στη Ρώμη και αλλού. Κατά την εποχή της Ενετοκρατίας άλλα και αργότερα επί Τουρκοκρατίας το Μαρμάρι κατοικούνταν από Αλβανόφωνους Ορθόδοξους Έλληνες, τους λεγόμενους Αρβανίτες.Οι κάτοικοι αυτοί διατήρησαν το ελληνικό στοιχείο της περιοχής και πήραν μέρος στην Επανάσταση του ’21 τόσο στην Εύβοια, όσο και στην Αττική. Η οικονομική άνθηση της περιοχής οφείλεται ακόμα και σήμερα στα πετρώματα της περιοχής και ιδιαίτερα στις γνωστές πλάκες Καρύστου.Από τον Όμηρο έχουμε μάθει ότι το αρχαίο όνομα του οικισμού ήταν Χαρχάπολις.Το αρχαίο Μαρμάρι βρισκόταν στην θέση όπου σήμερα είναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου σώζονταν πριν πολλά χρόνια ερείπια αρχαίων κτιρίων, ναών, υδραγωγείων και ενετικός πύργος με δεξαμενή.Σήμερα δεν έχει απομείνει τίποτα από αυτά.Κατά την αρχαιότητα, λέγεται ότι υπήρχε εδώ και ιερό του Απόλλωνα και της Αρτέμιδας.Το Μαρμάρι κατοικούνταν μέχρι το τέλος της Φραγκοκρατίας έως ότου καταστράφηκε από την τουρκική αρμάδα που έπλευσε για την άλωση της Χαλκίδας το 1470.
ΉΘΗ & ΈΘΙΜΑ
Στο Μαρμάρι έχει αναλάβει την οργάνωση των παραδοσιακών δρωμένων κυρίως ο σύλλογος γυναικών και το χορευτικό. 'Ενα από τα πιο γνωστά έθιμα είναι ο Κλήδονας, που τελείται ως εξής:
Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού στις 23 του Ιούνη, οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονται στο σύλλογο γυναικών, όπου αναθέτουν σε κάποια ή σε κάποιες από αυτές να φέρουν από το πηγάδι ή την πηγή το “αμίλητο νερό”. Επιστρέφοντας στο σύλλογο όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο, στην οποία η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα μήλο πράσινο ή κόκκινο αφού έχει χαράξει το αρχικό του ονόματος και του επιθέτου της πάνω, το λεγόμενο ριζικάρι.
Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.
Ανήμερα του Αϊ-Γιαννού, αλλά πριν βγει ο ήλιος -ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων- μια κοπέλα φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, μαζεύονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην γιορτή μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας.
Ο σύλλογος έχει ήδη στήσει στη μέση του δρόμου ένα τραπεζάκι όπου θα τοποθετηθεί το δοχείο και γύρω-γύρω μικρά χαλιά, για να κάτσουν οι κοπέλες. Μία-μία κοπέλα βάζει το χέρι της μέσα στο αγγείο και βγάζει ένα μήλο που επάνω έχει χαραγμένο ένα από τα αρχικά ενός ονόματος που αντιστοιχούν στο “ριζικό” κάθε κοπέλας και μια άλλη απαγγέλλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Οι μαντινάδες είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι. Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο μήλο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Μία από αυτές τις μαντινάδες θα μπορούσε να είναι: Σα μάθει ο σκύλος γράμματα κι η γάτα να διαβάζει, τότε και 'συ θα παντρευτείς να κάμει ο κόσμος χάζι.
΄Υστερα οι κοπέλες ξαναρίχνουν τα μήλα μέσα στο δοχείο και τρέχουν γύρω-γύρω στο χωριό μέχρι κάποιος να τους φωνάξει ένα αντρικό όνομα, το οποίο λέγεται ότι είναι και το όνομα του άντρα που θα παντρευτούν. Μετά σκεπάζουν πάλι το δοχείο με το κόκκινο πανί και το επόμενο μεσημέρι μαζεύονται πάλι στο ίδιο μέρος. Τότε μία κοπέλα παίρνει το δοχείο, το ξεσκεπάζει και με έναν καθρέφτη ρίχνει τις ακτίνες του ήλιου μέσα στα ριζικάρια.